F. Chopin: Rondo in C major for two pianos, Op. posth. 73

​

Ondanks het hoge opusnummer werd deze Rondo door Chopin geschreven toen hij nog maar 18 jaar oud was aan het conservatorium van Warschau. Hij herschikte het voor twee piano's, vier handen, hetzelfde jaar, maar het werd pas na zijn dood gepubliceerd. De rondo is geschreven in een briljante en schitterende stijl.

​

Debussy: "Prélude à L'après-midi d'un faune"

​

These nymphs I would make last.

So rare

Their rose lightness arches in the air,

Torpid with tufted sleep.

I loved: a dream?

My doubt, thick with ancient night, it seems

Drawn up in subtle branches, ah, that leave

The true trees, proof that I alone have heaved

For triumph in the roses' ideal folds.

​

Debussy liet zich bij het schrijven van zijn compositie inspireren door het symbolistische gedicht 'L'après-midi d'un faune' van Stéphane Mallarmé, dat met name in impressionistische kringen geliefd was. Eerder was het gedicht, dat verhaalt over een faun en zijn dagdromen op een zwoele namiddag, ook al op doek gezet door kunstschilder Édouard Manet.

​

Poulenc concerto for two piano's and orchestra in d-minor (version for two piano's by composer)

​

Francis Poulenc was de belangrijkste componist van Les Six, de Franse groep die zich toelegt op het afkeren van muziek van impressionisme, formaliteit en intellectualisme.

​

Poulencs twee-pianoconcert is een verrukkelijke confectie, geschreven met schijnbaar gemak en duidelijke vreugde in de zomer van 1932. Het is een werk van sprankelende transparantie, gevuld met kristallijn pianoschrift, en gescoord met een scherp oor voor het bereiken van schittering en beet met een orkest van klassieke proporties.

​

Rachmaninov Vocalise Op. 34 Nr. 4 (arr. for two piano's N. Schreiber)

​

Deze ontroerende compositie wordt in de wereldmuziekliteratuur erkend als een van de beste cantilena en is zo mooi dat het niemand onverschillig laat, en het magische geluid, tegen hun wil in, doet de luisteraars mentaal opstijgen en rustig in de lucht zweven.

​

De componist hield van het familielandgoed van zijn vrouw Natalia, omdat de jeugd en adolescentie daar alleen heldere herinneringen in zijn ziel achterlieten. Het eenvoudige dorpsleven inspireerde de componist erg. De zomer was voor hem een ​​tijd van creativiteit en daarom componeerde hij de beste werken in Ivanovka, zijn componeerlaboratorium. Dat jaar inspireerde de muze Rachmaninov om kamervocale miniaturen te maken. Romans van onder zijn pen kwamen elke dag een voor een naar buiten. Dus veertien stukken, waarvan de laatste "Vocalise" was.

​

Rachmaninov suite Nr. 2 Op. 17

​

Geschreven aan het einde van het werk aan het tweede pianoconcerto, werd het stuk door Rachmaninov opgevat als een briljant, effectief concertstuk. Uitstekende beheersing van textuur, vaardigheid en genialiteit van "instrumentatie" worden erin gecombineerd met de helderheid van muzikale beelden en volledigheid van vorm. De suite is een vierdelige cyclus waarvan de afzonderlijke delen verschillende genre-aanduidingen dragen. Ze zijn echter zo wijdverbreid en in zo'n harmonieuze volgorde gerangschikt dat dit de hele cyclus een symfonische schaal geeft.